Көктөбеде

Алматыға келмеп едім көптен-көп,

Көктөбеге көтерілдім көктем боп.

Тіршілігің қалды табан астында,

Алтын тақтар, жүрген бізге өктем боп.

Меніменен кетті биік өр өндеп,

Көз жүгіртсек биігіңе тереңдеп.

Балайтындай мені бейне өрен деп,

Алатаудың ала бұлты қарайды,

«Көлеңкемді жерге түскен көрем» деп.

Алматыға келмеп едім көптен-көп,

Ғасыр жылдар із қалдырған өткел боп.

Көк аспанның тамағынан сүйемін,

Көктөбемен көкке төбем жеткен боп.

Көлеңкесі көк аспанның көкпеңбек,

Тағдыр құрық саған айтар өкпем көп.

Соның бәрін бұлт бетіне жазамын,

Ақ жаңбырмен арманымды төккен боп.

Көктөбемен ойым кетті дөңгелеп,

Құшағымда құс армандар менде көп.

Дертті қала, өртті қала, таныс көз,

Жақындаймын жерге қайта пенде боп.

Көкжиектен қарап тұрған күн көрем,

Үңілейін сырларыңа тым терең.

Ішімдегі жалындарды бұлт етіп,

Мен айналып Көктөбеге бір келем